B A N G

Vliegen is niet iets wat ik geweldig leuk vind om te doen, maar wil je iets zien van de wereld dat niet met de auto kan dan is vliegen geweldig, maar ik vlieg altijd wel met een kriebel in mijn buik. Vanaf mijn hotel was het een kwartiertje met de taxi naar het kleine vliegveld Albrook ‘Marcus’ A. Gelabert . Het kwam weer met emmers uit de hemel en ik had in bed mijn gedachten op een open hemel geprogrammeerd dat had helaas niet het gewenste resultaat, het zat gewoon dicht gelukkig geen donker grijze lucht maar wel midden grijs😳. Ohhhhhh vreselijk ik ben gewoon bang, bang dat mij nu net iets gaat over komen net nu ik naar Charlotte ga. Mijn nachten zijn veel te kort en dat begin ik te merken. Het huilen staat me nader dan het lachen. Op het vliegveld aangekomen bang, peng ik heb je, jahoor gestoken door muggen vanuit het niets dikke best grote bulten in mijn nek en natuurlijk jeukte ze ook gelijk. Mijn after bite zit in mijn grote koffer, das jammer. Het vliegveld was klein, niet druk dus ik was gelijk aan de beurt. Ik vertrok met een gewicht van mijn koffer 21,3 kg, heb nog niets gekocht en hij weegt nu 23 kg, $9,00 bij betalen das niet veel vergeleken in NL (€100) maar het ging mij om het gewicht. De balie medewerkster was niet aardig, was met haar collega’s aan het praten en lachen en reageerde amper op mijn vragen. Ik stond daar in mijn uppie met veel te weinig slaap, bang voor de vlucht omdat ik in een klein vliegtuig moest met slecht weer en dan zo’n kreng die geen antwoordt gaf. Ik draaide me om en liep weg met de tranen achter mijn ogen. Maar ik nam een goeie bak cappuccino en daar was ik weer (voor heel even), ik liep naar een meneer achter de balie en die man was zo lief en vriendelijk en mijn vragen waren beantwoord. In de vertrek hal zag ik een klote klein vliegtuigje recht voor ons en toen knapte ik gewoon van angst, moesten we in dit klote kleine ding dat kwam niet goed. De tranen kwamen en ik maar hopen dat ik nog een berichtje naar Charlotte kon sturen. Je begrijpt het al, natuurlijk vlogen we niet met dat kleine vliegtuig het was een iets groter vliegtuig. In het vliegtuig zat ik aan het raam (ook niet verstandig maar wel mooi) naast me kwam een man zitten die bij het opstijgen een gebed deed, maar ook tijdens de pittige turbulentie die we aardig wat hadden in het uur vliegen, nou ik kan je zeggen dat dat ook niet tof was zo iemand naast mij😂. Vlucht was verder prima dus zorgen om niets. Maar wat was ik van te voren bang, de vermoeidheid sloeg toe. Aangekomen in David werd ik zó ontzettend lief en warm ontvangen door Charlotte en Oscar met hond Roots 😍. Dat ik de (angst) vlucht hier naar toe in één klap vergeten was. Nu op weg naar Boquete!