San Blas eilanden

Omdat ik slecht slaap nou ja kort, was het niet zo erg om, om 4.50 uur op te staan om weer om half 6 klaar te staan zodat ik (tussen 5.30 - 6.00 uur) opgepikt kon worden voor de rit naar het bootje wat mij naar één van de San Blas eilanden zou brengen. Ik had geboekt voor het eiland Ina's.  Zo gezegd zo gedaan, douchen spullen pakken, snel een cracker en een lekker bakje koffie en uit checken. Om 5.25 uur zat ik op een bankje voor het hotel te wachten tot ik werd opgepikt door een 4x4. De tijd verstreek maar geen 4x4 voor mij, inmiddels kwart voor zes, zes uur, vijf over zes ik gaf het bijna op maar dan om 6.20 uur kwam dan toch nog de 4x4 om mij op te pikken. Er zaten al vier personen in de auto en ik moest helaas achter- achterin opgevouwen naast een man uit Ecuador zitten die groot en ook opgevouwen knel achter de bank van de achterbank zat. We lachten naar elkaar omdat dit zo'n idioot gezicht was, maar goed als we 1 of 2x zouden stoppen om onze benen te strekken dan zouden we het wel redden. Mijn hemeltje wat een rit! 3 uur lang! Ik heb nog nooit zoveel ravijnen gezien, een prachtige natuur verschrikkelijk veel bochten en pot holes (gaten) in de weg dat je je af vroeg of er niet een keer een band zou komen, maar het ging allemaal goed. We zaten uiteindelijk met zijn zevenen in de 4x4.

Aangekomen op de plek waar de bootjes naar één van de eilanden zou varen was het ontzettend benauwd en moesten we nog een uur wachten voordat we uiteindelijk in een bootje naar het eiland Ina's voeren. Maar dat was nog niet alles, na de hele lange beknelde rit, een benauwde plek om te wachten, lek geprikt worden door de muggen zag de hemel er erg donker uit, dus wist ik dat dit geen droge dag zou worden, maar wat had ik anders verwacht? Charlotte had me een beetje uitgelegd hoe het werkte maar het liep natuurlijk iets anders. Uiteindelijk waren we met een groepje van vijf personen die eerst een uur op nog 10 mensen stonden te wachten en uiteindelijk zonder die 10 toch gingen varen, maar we moesten eerst naar een eilandje voor dieselolie. Inmiddels was het keihard gaan regenen, maar we zaten droog dus geen probleem en genieten van de eilandjes die je zag liggen. Dieselolie aan boord dus we konden door naar het eiland Ina's. 

Aangekomen had ik gelijk door dat ik wel eens de oudste zou kunnen zijn.... Er was één oudere dame en zij was dement en was meegenomen door haar dochter en klein dochter (eigenlijk heel zielig voor deze mevrouw vond ik) en zij waren erg op zichzelf. Maar goed de hele groep was verder tussen de 20-24 jaar en daar zit je dan alleen. Ik bestond niet, ze keken me echt aan wat komt dat mens doen en verder bestond ik niet. Natuurlijk heb ik wel contact gezocht maar ze waren allemaal zo met zichzelf bezig dat ze geen zin hadden in een moeder type die ook op het eiland was. Geen probleem ik vermaak me wel. Ik wilde een privé plekje maar dat kon alleen als je met zijn tweeën was, ik heb geprobeerd om met geld toch zo'n huisje te krijgen maar helaas ik moest in een huisje met 4 jong volwassen uit ook toevallig Ecuador die 2 woorden Engels spraken en dan stopte het. De mensen waar ik mee in de 4x4 zat heb ik niet meer gezien die hadden een ander eiland geboekt. Ik kreeg het grootste bed :-) verder stonden er 2 stapelbedden. Denk niet aan iets moderns want je zit op een eilandje met palm bladeren daken en van de palmbomen takken was het huisje zelf bekleed, gewoon primitief maar super leuk om te zien. Hier wonen nog Indianen zonder stroom en een uur met een bootje verwijderd van het vaste land. Het zijn de bounty eilanden die je echt gezien moet hebben als je in Panama bent, maar dan wel met zon! En tja waar was de zon? Doe je ogen dicht en fantaseer over witte stranden met palm bomen en vol met kokosnoten een kraak heldere blauwe zee de zon die alles verwarmt en je echt dat bijzondere exotische gevoel geeft. Nou het is bij mij ook alleen bij die gedachten gebleven! Geen zon, donkere wolken, donker water, zand dat echt niet wit was, alleen de palm bomen op het eilandje waren het exotische. Wat een pech. Als ik vertel dat onze huwelijksreis eindigde in Mauritius ook zo'n prachtig bounty paradijselijk eiland en we daar ook bewolking en regen hadden dan is het me denk ik niet gegund om  naar zo'n eiland te gaan. Maar goed ondanks de kleine teleurstelling is het wel een ervaring op zich. Het eiland ben je zo rond, er is verder niets te doen dan te genieten van zon, zee, strand en palmbomen maar dan wel als de zon schijnt. Geen probleem gewoon genieten van wat je wel hebt. Ik werd erg op mezelf terug geworpen en ondanks dat heb ik echt oprecht genoten op het strand in het zand. Een lunch met vis en patagones en een schijfje tomaat en komkommer at je met zijn allen aan grote primitieve picknic tafels maar wat super leuk om met zijn allen te eten en je hoort nog eens wat. Duits, Engels en Spaans en de verhalen die ze vertellen super leuk. S'middags was er nog een boot tochtje naar een ander eiland en dit was het eilandje waar seizoen 3 van Casa de Papel is opgenomen, super leuk! Met zware bewolking gingen we met een volle sloep naar het bewuste eiland. Het eiland is zo groot als heel ons perceel thuis (dat is groot maar voor een eiland niet ;-) ). En daar sta je dan op dat eilandje met bewolking en een tijd van twee uur dat je daar verblijft. Binnen een kwartier ben je rond en heb je het echt gezien en foto's gemaakt. Was er iets te zien wat met de opnames van seizoen 3 van Casa de Papel te maken had, ik heb het niet ontdekt. Als ik weer thuis ben gaan we naar seizoen 3 kijken en dan pas kan ik zeggen, jaaaaa dat stond daar en dat ook maar dan is het weer klaar. Maar het gaat om het idee en dan is het ineens best bijzonder. Twee uur op een klein eiland waar geen zon is en een klein strandje in je eentje is redelijk lang. De jonge lui hadden de avond ervoor gefeest tot in de late uurtjes dus die plofte op het ministrandje en vielen als een blok in slaap. Ik ben op een leuk plekje gaan zitten waar verder niemand was en genoot van het prachtige uitzicht naar andere eilandjes, wat een heerlijke rust, geen telefoon, geen lawaai alleen maar een oneindig uitzicht, een rustige zee, heel veel prachtige palmbomen (op zo'n klein eilandje). Super genoten! Terug hadden we regen! Na het avond eten weer met zijn allen en weer vis met patagones, komkommer en tomaten schijfje gingen de meiden zich opmaken en omkleden en zouden ze een avondje gaan drinken. Dat was iets voor hun dus besloot ik op bed wat te gaan puzzelen en misschien zou ik wel eens een paar uurtjes meer kunnen slapen. Ik geloof dat het nog geen 20.00 uur was dat mijn ogen dicht vielen en om 04.20 uur werd ik wakker van enorme knallen en flitsen van onweer en regen, ik had het gevoel of ik echt alleen op een bed in de buitenlucht lag te slapen, zo ongelooflijk hard waren de knallen en de flitsen en wat een apart geluid is het als er een flits in het water komt. Naar buiten ging ik niet maar ik vond het wel iets hebben. Nog een paar kleine uurtjes verder geslapen en jawel mijn tweede nacht dat ik weer wat uurtjes geslapen heb.

Om 08.00 uur zouden we weer naar het vaste land gaan maar omdat het zo verschrikkelijk hard regende moesten we gewoon een drie kwartier wachten voordat we konden vertrekken. Weer op het vaste land was het weer wachten met wie je mee terug kon rijden en toen brak de hel aan met wie ik mee reed. Ik was alleen dus vulde ik de auto, nu had ik wat contact met een paar Zweedse meisjes en nog een stel waarmee ik naar het eiland was gevaren dus een leuk gezelligschap voor de 3 uur durende rit terug. Dat liep anders. Mijn hemel wat een chauffeur het is bijna niet op te schrijven maar deze man had een jampot bril die kapot was en waar steeds een glas uitviel. Van de meisjes en het stel mocht ik nu voorin naast de chauffeur zitten ohohoh wat je dan ziet wil je soms gewoon niet zien en zeker niet met deze man als chauffeur. Al rijdend probeerde hij door de bergen met zoveel bochten, ravijnen en smalle stukken zijn glas in zijn kapotte bril te zetten en ik zag al van alles voor me wat heb ik aan Martin en Charlotte gedacht die zo om mij hadden moeten lachen omdat ik soms nogal mee rijd.... dat kon ik nu niet maken dus had ik mijn handen gevouwen of ik aan het bidden was en kneep dan zo hard in mijn handen als ik dacht ohhhhhhh dit gaat niet goedddd. Hij reed remmend en dat vier uur lang, weer gas, remmen, gas 3 medepassagiers waren inmiddels wagen ziek en moesten we echt een keer extra stoppen omdat ze zo ziek waren dat ze frisse lucht wilde en hun maag even wilde legen, en dan gingen we weer. In Panama stad aangekomen bleef hij op de linkerbaan rijden en ik had het idee dat hij bang was om te rijden, het waren geen drie uur maar vier lange bange vreselijke auto uren. Maar wat stond mij te na deze horror rit te wachten. Een heerlijk luxe hotel waar ik de rest van de middag van heb genoten en heerlijk gedoucht, zalige airco en room service mijn diner heb laten bezorgen. Van primitief naar luxe van beide intens genoten en buiten, ach buiten regende het en dan is Netflix een middagje gewoon heerlijk.